Loose Ends

Het blijft me verbazen hoe snel een mens (of ik?) zich mentaal aanpast aan nieuwe situaties. Zo stap ik zeven weken geleden in een nieuw avontuur met een totaal ander levensritme dat je je binnen de kortste keren eigen maakt, ook al gaat het lichamelijke gewenningsproces een stuk trager, dan komt ook dat avontuur weer tot een einde en binnen enkele uren lijkt het wel alsof dat nieuwe dagelijkse ritme nooit bestaan heeft. Maar misschien moet de echte schok nog komen.

Vrijdagavond zag ik in de ondergaande zon m’n voorlopige eindbestemming al liggen.

De volgende ochtend vroeg op pad. Het zou warm worden en ik wilde er wel een beetje op tijd zijn. Vanaf dat moment was ik toch bijna alleen nog maar met de bestemming bezig. Dit herken ik ook wel van vakanties. Ook al vertrek je pas later op de dag en heb je nog heel wat potentieel fijne uren op je vakantieadres , vanaf het moment dat de dag begint ben ik bezig met naar huis gaan. Is wel eens irritant.

Voor de afleiding had ik een lange podcast van De Grote Pocastlas aangezet over Duitsland. Een aanrader voor wie wat meer te weten wil komen over onze grote buurvrouw.

Dan dit bordje tegenkomen na een paar minuten lopen, dan weet je dat je op de goede weg zit!

Maar ook over Zwitserland kan ik blijkbaar nog dingen leren. Wist je bijvoorbeeld dat er met natte rijstbouw risottorijst wordt verbouwd? Ik niet.

De verkoeling kwam vandaag van de Reuss. Lekker om tijdens een warme zomerse dag de schaduw van de begroeiing langs een rivier op te zoeken. 

In tientallen dagen Duitsland ben ik ze niet tegengekomen, maar op de derde dag in Zwitserland zowaar een gastvrij onthaal op een boerenerf met koffie en andere lekkernijen en een potje om je betaling in te doen. Net als die leuke RUST-punten dus in Nederland. Helaas was ik te vroeg voor de Kuchen, en was ik vergeten dat ik geen Zwitsers geld bij me had, dus ik liep weer even verder.

Zwitserse humor. Ik vind het leuk.

Naast een plantage met heel veel fruitbomen dit geïmproviseerde dorpje vol vlaggen van landen met een overschot aan goedkope arbeidskrachten. Ik heb het niet gevraagd, maar het lijkt mij dat hier de seizoenswerkers wonen.

Chaam en de Zugersee! Nu komt het echt dichtbij. Volgens het bordje is Zug nog 4 kilometer lopen. Mijn app zegt 6,5, maar dat is tot aan het huisadres. Allebei klinkt als heel erg dichtbij!

Het is ondertussen echt heel erg warm geworden en ik weet dat de komende kilometers weinig schaduw zullen bieden. Ook om het onvermijdelijke moment van het einde van deze toch uit te stellen, nog even een koel drankje met wat suikers aan het drukke strand in Chaam. 

Die 6,5 kilometer worden er uiteindelijk nog maar net twee. Ineens staat er een vage bekende voor mijn neus. Waar ken ik die jongen toch van? Hij lijkt erg op Martijn, maar dat kan toch niet? Die zit gewoon in Nederland. Maar serieus, wat een enorme verrassing en een fantastische stunt van hem om mij op te zoeken en in Zug op te halen. Geweldig. Ik was er behoorlijk ondersteboven van. Kijk ook even bij de Video’s om mijn totaal verblufte reactie te zien. 
Stiekem was hij de dag ervoor al met de trein naar Zug gekomen en via de locatievoorzieningen op mijn telefoon konden hij en Steven precies zien waar ik liep zodat ze me konden onderscheppen. Ik had het ze nog moeilijk gemaakt door een natuurgebied op te zoeken waar ze met de auto niet konden komen. Dus lieve broer Steven stond een stuk verderop bij een tankstation bij de auto.

Ik heb er ongeveer vijf seconden over na moeten denken of ik toch zou doorlopen of met ze mee terug zou gaan. Veel te blij met hun aanwezigheid en dit stiekeme plan ben ik lekker bij ze in de auto gestapt.

Genoeg gelopen voor even!

De beloofde massage overigens die middag was gewoonweg geweldig. Het was echt behoorlijk pijnlijk, maar het effect was fantastisch. Was ik normaalgesproken na een dag lopen stram en stijf als een oude opa met een looprekje, wat de volgende dag pas na enige tijd lopen weer over was, na de massage was ik soepel en kon gewoon staan en gaan waar ik wilde. Dit ga ik thuis ook vaker doen!

Nu geniet ik van het fijne onthaal, ontspan en laat mijn gedachten gaan over alle ervaringen en herinneringen van de afgelopen weken. Ik begon er al mee, ik sta versteld hoe snel het dagritme van de tocht uit mijn systeem is. Ik ben wel nog vroeg wakker, maar verder lijkt het een heel vreemd idee om na het ontwaken m’n rugzak in te pakken en op m’n rug te hijsen, de stokken te pakken en aan de wandel te gaan. Waarom zou je dat nou willen?

In 49 etappes heb ik sinds 22 mei 920 kilometer gelopen en in totaal 12 kilometer geklommen. En dan moeten de Alpen en Apennijnen nog komen.

Want dat gaat vast ook nog gebeuren. Alleen nu even niet.

Dankjewel voor het lezen en reageren op mijn verhalen. Ik vond het verrassend leuk om te doen en heb genoten van de motiverende en vaak ook hilarische reacties. Bedankt ook daarvoor. Het heeft mijn tocht extra de moeite waard gemaakt.