Jij zit in mijn hoofd

Weken onderweg, Zug en Stef en Ruth bijna in zicht en daarmee de onbevangenheid ook een beetje weg. Was het lopen en onderweg zijn lang het doel, nu wordt het steeds meer het aankomen. Iedere stap is een stap dichterbij. En een stap dichter naar een voorlopig afscheid van dit leven.

Maar eerst afscheid van Küssaburg en het mooie uitzicht op het westelijke deel van de Alpen.

Dit Gasthaus had het allemaal: geen drukke weg voor de deur, geen kerkklok of ander religieus gejeremieer in de wijde omtrek, geen ladende of lossende vrachtwagens voor dag een dauw, wel een halletje achter je kamerdeur waardoor je de mensen op de gang niet hoorde, geen drangers op de deuren dus er sloeg niet steeds wat dicht, en een zacht matras van traagschuim in plaats van die goedkope “wij slijten nooit” keiharde matrassen van al die andere hotels én een stevig kussen. Eindelijk weer eens een paar uur ongestoord geslapen.

Linksboven de ruïne. Zo snel als je de volgende ochtend dan weer van die berg af stuitert... Wel de pest voor je knieën ben ik bang.

Nog wat lokale flora en fauna. Ik zie dat in Nederland eigenlijk nooit. Kalfjes samen met hun moeders in de wei. Zal wel niet goed zijn voor het business model.

Hier aan de verre overkant ligt Zwitserland. Ik had me de hele tocht al zitten afvragen hoe dat straks gaat met de grensovergang. Strenge douaniers of net zo ongemerkt als naar Duitsland of Frankrijk?

Een van de frustraties in Duitsland. Nergens is onderweg water te vinden, maar wel af en toe dit soort waterbekkens  En dan altijd een bordje erbij: “Kein Trinkwasser”. Wat heb je er dan aan?! Wassen Duitsers hier hun hond?

Zo werkt die grensovergang dus. Ik sta hier op een stuwdam in de Rijn met aan de ene kant Duitsland en aan de andere kant Zwitserland. Alleen toegankelijk voor voetgangers en fietsers en geen douane te zien. Helaas ook geen symbolisch streepje halverwege de dam.

En dan ben ik in Zwitserland!

Als de roofvogels boven je hoofd beginnen te cirkelen, moet je je afvragen of je te langzaam loopt. Of op een knaagdier lijkt.

Het is vandaag heuvel op, heuvel af. Dus vaak steile paadjes, maar wel af en toe in de luwte van de bomen. Je kan er ook omheen, dat scheelt een hoop klimwerk, maar dan loop je langs de weg en zonder enige beschutting. Dan maar klimmen.

Deze egel mag nog wel als huisdier.

Het laatste dal dat ik moest oversteken om op mijn eindbestemming aan te komen.

Tijd voor een pauze om even bij te komen en af te koelen. Lekker huisgemaakt abrikozenijs met witte wijn. En in dat flesje zat water. Vast heel bijzonder ijs en water. Of een heel duur huis.

Als ze gewoon zouden blijven stilzitten als je langsloopt, zou je ze niet zien. Maar zover is de evolutie nog niet.

Zicht op Baden, het Zwitserse Baden. Ik slaap in een B&B in het er aan vastgebouwde Ennetbaden. Het is gevestigd in een prachtig huis en tot mijn enorme verrassing is de mannelijke helft van het stel Nederlander. Beide spreken ze Nederlands. Dat zag ik niet aankomen.

Morgen en overmorgen flinke afstanden (voor mij dan) te overbruggen. Ongetwijfeld ook weer met de nodige hellingen die bedwongen moeten worden. Dus ik hoop op weer een goede nacht. Aan de omgeving zal het niet liggen, al zag ik aan de overkant van de straat wel twee bouwkranen…