Ode to Joy

*Waarschuwing. Selfie spam volgt*

Ja, dûh, natuurlijk is het Europese volkslied het thema van vandaag. Straatsburg!

Gisteravond nog een tijd staan praten met een Amerikaans stel dat vanuit Frankfurt de Rijn langs fietst richting Basel. Zo doen ze jaarlijks een rivier in Europa. Ze spraken ook nog best een aardig woordje “Ich bin ein Berliner”, vanwege Duitse roots. Zo kom je ze niet vaak tegen. 

Met het geluid van de pauwen van de buren ben ik in slaap gevallen. Om 7 uur ontbijt en weer op stap.

Je ziet het. Mooi zonnig weer. Mooie dag om een stukkie te gaan stappen.

Ik loop vandaag door een parkachtig landschap langs en door de voorstadjes  van Straatsburg. De huizen worden moderner en groter, de auto’s worden dikker en Duitser. De mensen slanker. Overal hangen camera’s en stickers van beveiligers. Niemand zegt meer “bonjour” bij het tegemoet lopen of fietsen.

Je kan duidelijk zien dat Europa zijn ambtenaren uitstekend betaalt. Je snapt ook waarom deze mensen zich met hand en tand verzetten tegen het definitief verhuizen naar Brussel. Wie wilt er in zo’n smerige stad in het gefaalde België wonen als je zo’n mooi Frans paradijsje voor de deur hebt? Maar blijkbaar wordt er wel veel gestolen.

Ineens is ook van alles open. Ik drink een heerlijke cappuccino op een beschutte binnenplaats. Als je mensen fatsoenlijk betaalt, is personeel vinden blijkbaar geen probleem meer.

Ook hier in Frankrijk zijn de zonnepanelen trouwens de grote afwezigen. In Duitsland draaien dan nog volop windturbines, hier heb ik ook die nog niet gezien. Fransen gaan gewoon de straat op als energie duurder wordt. Of als het klimaat tegenzit. Dat moet de overheid maar oplossen. Nu snap ik ook die gele hesjes. Die hebben geen mouwen, lekker koel als je als gepensioneerde vijftiger voor je ondergelopen huisje in de tropische zon zit.

Dan komt Straatsburg in zicht. Ik kom vanuit het Noorden en dan zijn de Europese gebouwen de eerste die je ziet.

Gelukkig loop ik niet iedere dag door een Franse stad. Wat een heerlijkheden kan je hier bij bijna iedere winkel krijgen. Ik lunch op een bankje in het park met een warm stuk quiche en nog wat belegd stokbrood van het ontbijt. Met de grootst mogelijke moeite laat ik alle koeken en taarten links liggen. Benieuwd of ik morgen weer zo sterk ben.

Natuurlijk heb ik ook het Europees parlement bezocht. Ik ben een trotse Europeaan! Helaas hadden de leden geen tijd voor een ontmoeting, er moest druk beraadslaagd worden over de onkostenvergoeding ofzo. Ze zijn hier sowieso maar een paar dagen per maand.

De mensen die nu in de zaal zaten, waren geen MEP, Member of European Parlement, maar gasten voor een congres over een onderwerp dat mij niet duidelijk is geworden. Maar het was iets Europees. Iets met cultuur en natuurlijk in het Frans. Zoals het hele gebouw in het teken staat van de Franse grootsheid. Maar daar keek ik dan maar even doorheen. De podcast van Jort Kelder over de (financiële en culturele) ondergang van Europa was wel een passend tegengewicht voor het Europa-halleluja dat hier uit alle poriën sijpelt.

Bijzonder, pal naast het gebouw van het EP staat een oude tuinwijk met huizen speciaal voor arme, grote gezinnen. Ergens in de jaren ‘50 bedacht. Zo te zien, woont hier nog steeds een kwetsbaarder deel van de bevolking.

Over sterk gesproken. Gisteravond las ik wat stukjes van een collega-pelgrim op weg naar Rome. Zij is onderweg met tent en loopt meer volgens de gebruikelijke route. We gaan elkaar dus niet tegenkomen. Dat is jammer, anders kon ik haar vragen hoe ze er in slaagt om bijna dagelijks meer dan 30 kilometer en een keer zelfs 46 kilometer te lopen. Ze is dan wel 12 uur op een dag onderweg, maar dan nog. Ik denk dat mijn rechterbeen spontaan uit de kom zou schieten als ik het alleen al zou plannen. Er is altijd baas boven baas. Always a bigger fish in the sea. Het schiet wel lekker op, maar dat doe ik ook, al zeg ik het zelf.

Morgen nog een dagje Straatsburg verkennen want ik blijf hier twee nachtjes slapen, daarna wacht het Zwarte Woud en Zwitserland. Het gaat nu snel!