Cloudbusting

De weersverwachting kwam vandaag niet uit. Het was koel, de hele dag wat grauw en zwaar bewolkt en het heeft zelfs geregend. Voor mij niet vervelend, aan met blote benen door het natte gras lopen wen je gauw genoeg.

Wel weer goed op teken letten. Gisteren heb ik een tijdje naar een werkelijk ieniemienie  stipje op m’n voet gekeken. Vol twijfel: zat dat daar altijd al? Ik voelde er niets. Toch maar de tekenliniaal om het ding eruit te werken en warempel, op mijn vingers begon het stipje te bewegen. Verraderlijk spul!

De route voerde mij het eerste deel van de dag via de toppen van de heuvels. Die moet je natuurlijk wel eerst even beklimmen.

De app stuurde mij weer met een boogje om alle dorpjes heen, maar verwend geworden door de koffiepauzes van de laatste dagen, ben ik tegen beter weten in toch een paar keer afgeweken van de route om in de dorpen iets te vinden.

Het beste was een slager die wel een kopje koffie voor me wilde zetten. Het plaatselijke restaurant ging namelijk pas om 12 uur open. Ik had dat aanbod, hoe gênant ook, gewoon moeten accepteren want een paar minuten later begon het te gieten.

Inmiddels ben ik ervaren bushokjesspotter, dus dat werd dan maar mijn pauzeplekje. 

In dorpje drie eindelijk succes. Daar bleek de beste (volgens Google) Konditorei van de regio te zitten. Het was een norse bedoeling, maar het koekje was lekker.

Al eerder zag ik op de grond de resten van kersachtigen en pitten liggen. Nu dan een boom vol met prachtige kersen. Voor een stadsjongen toch ingewikkeld: kan ik dit wel eten, zijn ze niet giftig, dit kan toch niet goed zijn? Mijn flora en fauna app zei dat dit een zoete kers was. Hartstikke giftig dus… behalve de rijpe vrucht. Ze waren lekker!

Het laatste deel werd weer bosachtiger. Ik kom in de buurt van het Pfälzerwoud. Hopelijk gaan de mensen daar niet nog onverstaanbaarder spreken. Niet te volgen zo plat als ze hier praten. Het wordt toch al onverstaanbaar, want over een paar dagen loop ik Frankrijk in. 

Vanavond een hotel zonder restaurant maar met een prachtige, grote tweepersoonskamer zonder een provinciale weg langs de gevel zoals de afgelopen nachten. Onderweg al wat simpels gegeten, voor vanavond heb ik als het nodig is nog m’n lunchbroodjes over.

Ongemerkt heb ik gisteren en vandaag bij elkaar opgeteld toch gewoon 48 kilometer gelopen. En ja, dat gaat niet van een leien dakje, het is best pijnlijk en dat is vervelend en het gaat vaak niet meer zo snel, maar het lukt wel gewoon. Mede dankzij de wat minder hete dagen natuurlijk en ook door uitgebreid te pauzeren.

Morgen “maar” 14,5 kilometer. Thuis zou ik er niet aan beginnen, hier denk ik: “ja maar, wat ga ik de rest van de dag dan doen?”. Grappig om te merken hoe dat referentiekader verandert.