Not 20 Anymore

Ja, zo’n thema kan iedere dag natuurlijk. Geldt zelfs voor deze hele trip. En dus ook voor vandaag. De rustdag van gisteren had me goed gedaan, maar dat wil niet zeggen dat ik vandaag fris als een hoentje aan de start stond.

Vroeg opstaan kost geen moeite vreemd genoeg. Ik was altijd een avondmens maar op deze trip is dat volledig op z’n kop gezet. Dat kwam vandaag goed uit. De geplande route was ruim 21 kilometer en de verwachte temperatuur rond de 27 graden. Om zes uur dus uit de veren voor een vroeg vertrek. Uiteindelijk duurt het in een appartement dan toch nog best lang voordat je gevoed en gepakt op stap kan. Onderweg eten of drinken heb ik definitief opgegeven, dat is blijkbaar geen optie in landelijk Duitsland. Dus snel maar even ontbeten en lunchboterhammen gesmeerd. Vandaag was ook nog een feestdag in Duitsland. Alles bleef dus dicht.

Vanuit Fell ging het meteen fel omhoog de bossen in. Maar eerst nog langs een exotische stal met Alpaca’s. 

Fell heeft een lange historie in mijnbouw van leisteen en ik kwam langs enkele van de schachten van de inmiddels ingestorte mijnen die waren uitgegraven in de berg.

Tijd voor verwarring. Een mijn is een Mine in het Duits (mijnbouw is dan weer Bergbau, ja ik snap het ook niet). Maar ik was net voorbij de mijnen en deze pijl wijst toch echt vooruit  en niet terug. Het zou toch niet dat… ja, toch. Een landmijn is ook een Mine en deze Minenweg verwijst naar een stijl pad dat dagelijks door de mijnwerkers werd gebruikt als ze naar hun werk in de mijnen gingen maar dat aan het einde van de oorlog door de Duitse Genie werd volgelegd met mijnen. Na de oorlog is er op dit pad een dodelijk ongeluk gebeurd bij het onklaarmaken van enkele van de mijnen. De landmijnen dan, niet de bergmijnen. Het heeft nog jaren geduurd voordat ze ze allemaal gevonden hadden. Ik hoop tenminste dat ze ze allemaal gevonden hebben, want dit is nu mijn pad. Mijn als van m.., ach laat ook maar.

Een hangbank! Tijd voor pauze. Wel in de zon maar het is pas tegen negenen dus het kan nog.

Vandaag een paar verrassingen. Een flink stuk van de route ging nog door de bossen, er zaten een paar hele lange stukken klimmen tussen met stijgingspercentages boven de 10%, ik ben hoger gekomen dan in de Eifel (vandaag tot 700 meter) én een dag uitrusten betekent niet dat ik geen last meer heb van m’n (vooral rechter) heup. Dat laatste is balen. Bij het klimmen voel ik het niet zo. Sowieso gaat dat klimmen bij deze temperaturen niet zo snel meer. Bij het dalen des te meer helaas.

Het laatste deel van de route was een officiële wandelweg en was ook leuk om te lopen. Dit is onderdeel van de Saar-Hunsrück-Steig die oorspronkelijk ook op mijn programma stond toen ik nog dacht dat officiële routes leuker en praktischer zouden zijn met andere wandelaars en voldoende horeca enzo.

Morgen weer een vroege start en iets korter. Het hotel waar ik nu zit is commercieel, dus veel personeel, volle terrassen en een keuken die de hele dag open is  het kan dus wel!