Perfect Day

Nou, nou. Wat een hoogdravende titel. “Perfect Day”, werkelijk? Onder normale omstandigheden zou ik de dag van vandaag verre van perfect noemen, maar dit zijn geen normale omstandigheden.

Wat voor mij nu een perfecte dag definieert?

Laat ik wat dingen opnoemen.

Het begon met een zeer acceptabele nacht en een slome ochtend in een verder verlaten pension. Er zou noodweer aankomen, dus ik had geen haast om weg te gaan. En het was buiten nog droog. Dat gold overigens niet voor mijn sokken.

Noodweer in aantocht en treuzelen met vertrek. Was dat nou wel zo slim? Misschien niet, maar zo voelde ik me nou eenmaal op dat moment. Dan blijkt ook dat geen ontbijt en een gesloten pension eigenlijk ook wel gunstig is. Want toen ik uiteindelijk toch wat wakkerder werd, was ik binnen tien minuten gepakt, gezakt en de deur uit. 

Eerst nog met jas aan, maar dat was ondanks de regen veel te heet, ik zweet als een otter. Het was meteen weer klimmen geblazen!

In het dorp bleek de bakker tot 11 uur open te zijn. Wat een goed idee! Met verse, belegde broodjes (van die lekker stevige Duitse, niet dat Hollandse plofbrood) en koffie. Nu had ik dus ook meteen een lunch voor later. 

Tegenover de bakker een heel steil en verrekte glad trappetje naar het oude centrum. Met koffie in de ene en stokken in de andere hand, kon ik mezelf twee keer ternauwernood overeind houden. Achterover vallen zou hier echt een heel slecht idee zijn geweest.

Na het gladde trappetje een minstens zo verraderlijk bruggetje. Daar ben ik maar omheen gelopen. Je moet het lot niet tarten!

En toen meteen het bos in, want de klim was nog maar net begonnen.

Deze stairway to heaven bracht me naar een open vlakte waar ik goed kon zien dat een droge zitplaats voor een inmiddels in mijn ogen verdiend ontbijt er nog niet aan zat te komen.

Vanaf deze vlakte ging het even naar beneden, een dorpje in. De officiële route van de Eifelsteig ging vervolgens rechts, mijn eigen route links. Die was wel zo’n 9 kilometer korter. Hier werd het dilemma dat ik al een paar dagen in mijn hoofd had werkelijkheid. Wat is nou het dilemma: de Eifelsteig is een prachtige, toeristische route die kriskras door de Eifel gaat. Natuurlijk is het leuk om een mooie wandeling te doen, maar ik heb er nog wel een paar voor de boeg, en ik heb wel een eindbestemming voor ogen die nog ver weg ligt. 

Uiteindelijk besluit ik voor mijn eigen, kortere, route te gaan. Het is zondag, en een feestdag moet je vieren. Misschien dat ik de komende dagen nog een keer voor de toeristische variant kies.

Ik ga dus links. Op dat moment wordt de miezer een serieuze plensbui.

Voor me zie ik een bushokje opdoemen. Ik had mijn ontbijtplekje gevonden! En de gisteren gestoofde yoghurt? Het afkoelen in de beker met koud water had blijkbaar geholpen, want ondanks dat ‘ie er wat onsmakelijk uitzag, smaakte ‘ie nog prima. 

Na regen komt vandaag geen zonneschijn, maar wel wat koelere lucht en dat komt goed uit want het klimmen is nog lang niet afgelopen en al gauw begint in ieder in mijn directe omgeving de vochtigheidsgraad aanzienlijk toe te nemen. Goed voor de conditie dit!

Dan duiken er ineens enorme wieken boven de bomen op en loop ik onder een gigantische windmolen door. Het doet me denken aan het hoorspel en de film War of the Worlds. Je wordt er nietig van, en iets griezeligs heeft het wel.

Het hotel staat op de top van een heuvel en ik bereik het al vroeg in de middag. Het is inderdaad gesloten, maar mijn sleutel ligt op de afgesproken plek en voor de deur staat onder een afdakje een bankje waar ik kan uitdampen en mijn lunch kan opeten terwijl het weer begint te regenen. Vandaag een wat duurder onderkomen met lekker wat luxe om in te ontspannen.

Na de uitputtingsslag van gisteren, had ik vandaag behoefte aan een gemoedelijke dag om weer wat op krachten te komen. Het moest zo zijn dat ik dit bijna een week geleden zo gepland had.

Ik was er nog niet helemaal vanaf voor vandaag. Vanaf het hotel bleek het iets meer dan een kilometer bergaf naar een Aziatische snackbar waar ik een dag geen Schnitzel, Pommes en Salat Teller heb gegeten. En de kilometer terug naar boven zal goed zijn om het eten weer te verteren en m’n stramme spieren los te maken.

Het is wel gaan waaien en terwijl ik dit op het knusse industriegebied in de knoflookwalmen van de Asia Imbiss zit te typen, valt mijn flesje water om. Precies naast me, ik blijf droog.

Zie je wel, een perfecte dag!