Rain down on me

Na alle moeite die ik had gedaan om voor de buien in Vorden te komen, laat ik mij ‘s avonds toch verrassen. Op weg terug van het grand café waar ik een hapje had gegeten, komt het ineens met bakken uit de hemel. Gelukkig had ik m’n regenjack bij me. Mooi moment om uit te testen hoe regenvast dit deel van m’n uitrusting is. De score: Het Jack en de wandelschoenen zijn voor deze eerste test geslaagd. Ik bleef droog en warm. De wandelbroek is een twijfelgeval. Die is binnen enkele seconden doornat. Maar dat kan ook bijna niet anders, want in een echte regenbroek wil je echt geen uren lopen. Belangrijkste is dat hij snel droogt. En dat lijkt geslaagd. Wassen hoef ik hem nu ook weer even niet 😀. Sowieso was ik nog niet veel. Alleen de boxershorts.

In Vorden sliep ik in een klein hotel dicht tegenover het treinstation. Daar werd flink gebouwd, en dat was de hele avond goed te horen. Gelukkig hield dit na zonsondergang op. Wel storend was de gewoonte van iedere buschauffeur om de motor van z’n bus tijdens het wachten op de trein te laten lopen. Dat was toch al snel tien tot vijftien minuten per bus, waarvan er ieder uur minimaal twee kwamen. Alsof we in de tropen waren en de bus (of eigenlijk de chauffeur) zonder draaiende airco zou wegsmelten. Nou weet ik dat de Apeldoornse buschauffeurs de Chinese elektrische bussen waar ze verplicht in moeten rijden haten omdat ze zo wispelturig zijn, maar ze zijn wel lekker stil!

Allemaal gezeur natuurlijk. Slapend heb je nergens last van. Het duurde wel heel lang voordat de slaap eindelijk kwam, maar ieder uurtje was meegenomen, zeker na de vorige, grotendeels slapeloze, nacht. Om zes uur was het blijkbaar genoeg, al moet ik nog eens een stevige discussie voeren met dat deel van mijn lichaam dat dit denkt te moeten regelen. Van mij had het nog wel een uurtje of zelfs twee later mogen zijn!

Tot nu toe werkt de tactiek van het boeken van kamers met ontbijt. Je betaalt soms wat meer, maar ik mag wel weer een lunch maken en meenemen. En dat is wel zo fijn. Ik zie mijn moeder nog aan het ontbijt zitten op onze vakantiebestemmingen: stiekem extra brood in servetjes wikkelen omdat we nog lang in de auto moesten of omdat het eten op het strand zo vreselijk duur was. We waren er wel blij mee, al hadden wij natuurlijk veel liever die hamburger en patat van de strandtent dan de inmiddels kleffe broodjes jam, kaas of worst van het ontbijtbuffet. 

Het weer is wisselvallig vandaag. Ik vertrek met alleen m’n wandelshirt. Dat werkt prima. De stof isoleert én ventileert heel goed, dus is geschikt voor zowel koud als warm weer. Zeker als je blijft bewegen. De lange mouwen beschermen tegen verbranden. Maar blijkbaar niet tegen muggen of andere prikbeesten. De tocht door de bush bij Voorst heeft een heel brailleschrift aan hevig jeukende bultjes als aandenken op mijn armen en hals achtergelaten. De bite-away doet goede diensten! De wonderpen die met hitte de jeuk bestrijdt is zo veel beter dan alle smeersels die ik in de loop van de jaren heb uitgeprobeerd.

Misschien had ik wel zo weinig geslapen omdat ik me wat zorgen maakte over een pijnlijke rode plek op m’n rechtervoet die gisteren kwam opzetten en die bij het lopen ook echt wel last bezorgde. Twintig kilometer strompelend naar de volgende stop is geen aantrekkelijk vooruitzicht. Voor de zekerheid checkte ik alvast of er een buslijn was richting mijn bestemming. 
Tijdens zo’n tocht als deze, word je wereld best klein. Het nieuws volg ik niet echt, kranten zie ik niet en ook de tv gaat aan mij voorbij. Er is wel veel contact met het thuisfront en alle anderen die weten dat ik onderweg ben. Niet alleen via dit blog (leuk dat jullie het ook lezen en ik lees al jullie reacties!), maar natuurlijk ook via de diverse appjes. Ik leef heel erg bij de dag (een belangrijke reden voor deze tocht) en ben dus ook veel meer bezig met mijn lichaam dan anders. Uiteindelijk moet dat lichaam mij toch weer iedere dag naar de volgende bestemming kunnen brengen. Ik heb zelf niet zoveel te willen in dat kader, en dat realiseer ik me goed. Dat maakt me wat onzeker. Ieder steekje, zwellinkje of pijntje kan betekenen dat ik moet pauzeren of zelfs stoppen. En dat zou ik ontzettend jammer vinden! En Diana ziet me aankomen hahaha. Nee, dat hoop ik ook echt niet.

‘s Ochtends bij vertrek is de zwelling op mijn voet een stuk minder en de eerste kilometers voel ik er niet veel van. Gelukkig maar! Ik weet vrij zeker dat al die nieuwe pijntjes aan het extra gewicht op m’n rug te wijten zijn, maar nog minder spullen zou zeker nu in Nederland niet kunnen. 
Ik besluit de bus links te laten liggen en ga de lanen op en velden in richting Zelhem. De buien komen wat eerder dan verwacht, dus schuilend onder een boom in het bos gaat de regenhoes om de rugzak en het regenjack aan. Het pad wordt er ook wat zompig van, maar ik kan me voorstellen dat de natuur het na alle droge weken van dit voorjaar goed kan gebruiken!

Geen bijzondere ontmoetingen vandaag, of het moeten deze twee dames zijn die enthousiast op mij af kwamen draven (draven koeien?) toen ik passeerde. 

Ik was al gewaarschuwd door een columniste van NRC, kijk een beetje uit waar je loopt, of je loopt door de afhangende, ragfijne draadjes heen en hebt zo een tiental krioelende rupsen in je haar. Vandaag kon ik ze vermijden.

De route naar de volgende B&B is toch weer ruim 21 kilometer. Op zich loop ik dat in krap vier uurtjes, maar na verloop van tijd vragen vooral heupen en voeten toch om pauzes. Eigenlijk is “om erin te komen” en te wennen aan gewicht en regelmaat 15 kilometer meer dan voldoende. Zeker omdat er onderweg niet echt comfortabele pauzeplekken zijn om lang te verblijven. Ik loop door de velden van begindorp naar einddorp en daartussen kan ik hoogstens hopen op een omgezaagde boomstam, een toevallig bankje of een Rust-punt. Die laatsten zijn voor mij trouwens een nieuwe vinding. Ik kom er vandaag voor het eerst een tegen en hier blijk je volledig self-service koffie en koek te kunnen krijgen. Met een potje voor de muntjes en een IBAN voor mensen als ik zonder contant geld op zak. Je kan er binnen en buiten zitten en er is ook een wc. Ideaal!

Om het lot niet te veel te tarten, kort ik mijn route van vandaag iets in. Komoot maakt soms ook wel heel omslachtige, toeristische fantasieroutes zigzaggend door het land. Erg leuk voor een eenmalige wandeling, maar voor mij nu net niet wat ik nodig heb. Ook voor de komende dagen ga ik nog even kritisch door mijn voorbereide routes heen om ze wat in te korten. Iedere dag minimaal 20 kilometer is voor nu net even wat te veel. Dat komt later wel weer!

Wat ik nog moet leren is hoe je je dag een beetje handig indeelt. Heel vroeg vertrekken is straks misschien wel nodig als het heel heet wordt. Maar nu is het hoogstens nuttig om aankomend noodweer voor te zijn. Tussen begin en eind, ligt vaak geen dorpje of stad, dus pauzeren en lunchen doe ik in het veld. En dat duurt ook geen uren. Dus begin van de middag, uiterlijk zo rond twee à drie uur, ben ik wel op de plaats van bestemming. Bij de B&B kan ik dan vaak nog niet terecht, en voor avondeten is het veel te vroeg. Ik hou dus veel tijd over, maar langer lopen hou ik nog niet vol. Dus dan zoek ik maar een terras op, of zoals vandaag een tafeltje binnen om wat te drinken, te lezen en m’n blog bij te werken. Zo, nu weet je ook waarom die updates zo lang zijn! 
Straks, als er ook serieuze hoogteverschillen op m’n pad komen, zal ik de tijd wel nodig hebben. En misschien kan ik over een tijdje toch wat langere afstanden aan. Op zich heb ik iedere dag tijd genoeg voor 30 kilometer. Al zal dat bij hoge temperaturen ook geen pretje zijn. 
 

Daarom kan ik dus zo moeilijk aan goedkope arbeidskrachten overnachtingen komen.

Nog een fijne regenbui op weg naar de B&B. Wel een stukje regenboog als bonus.

M’n rustplek voor vannacht. Met verblijfsruimte en aparte badkamer. Ik ben de enige hier vandaag. Vanuit het raam rustgevend uitzicht. Die donker pixel in het gras is een ree 🙈

En de statistieken van vandaag. Die kaarsrechte weg op het einde naar Zelhem heb ik niet gezien hoor. Verzinsel van Komoot 😄