Rein raus

Niet iedere dag kan een hoogtepunt zijn. Beetje saaiheid hoort er ook bij. Dat maakt die andere dagen dan weer extra de moeite waard!

Vandaag geen gevaarlijke reptielen, bizarre amfebievoertuigen of bijzondere ontmoetingen. Wel voor het eerst een beetje beter geslapen, dankzij de zware gordijnen op de hotelkamer en het nog een stuk vroeger beginnen. Blijkbaar helpt het als je een lange aanloop neemt. 

Wel een leuke ontdekking aan het ontbijtbuffet: een machine om zelf yoghurt en - nu komt het - hangop te tappen! Die wil ik thuis ook. Alsof je softijs in een horentje giet, maar dan met muesli. Het maakt ook zo’n heerlijk bevredigend vet bloebbb geluid. Wat een geweldig fijne manier om wakker te worden. Er waren ook wat mandarijntjes voor de vitamines waar de “maaltijd” van gisteravond ongetwijfeld niet aan heeft bijgedragen.

Het is vandaag Hemelvaartsdag en dat is goed te merken. Het is druk met wandelaars, fietsers en toeristen. Ik heb ook een eerste klimmetje gedaan naar de (enorme) kerk en graanmolen van Zeddam. Ook nog even bij de kerk naar binnen gespiekt, uit nieuwsgierigheid en je weet nooit of er nog een stempel te krijgen is voor deze pseudopelgrim, maar alleen het halletje met een provisorisch Mariakapelletje was open. 

Mijn geplande route voor vandaag was bijna 20 kilometer lang. Maar dat zijn alle eerstvolgende etappes ook minimaal en dat lijkt mij nu nog niet zo’n goed idee. Het is op zich lekker fris wandelweer, maar ik doe nog even voorzichtig met alle om aandacht vragende lichaamsdelen. De rechte lijn tussen Zeddam en Emmerich is een heel stuk korter. Het wordt dus een semi-rustdag voor ik morgen en daarna de langere Duitse etappes richting Venlo ga lopen.

Tot het grensdorpje ‘s Heerenberg is het nog leuk lopen door de natuur. Het is prachtig weer voor een buitenrit en deze omgeving staat bekend om z’n vele paarden. Op een aantal plekken werd er inderdaad al druk opgezadeld voor een ritje door het bos.

Alsof het zo moet zijn, verandert de omgeving na het gezellig drukke ‘s Heerenberg subiet zodra ik de stadsgrens overga en blijkbaar direct in Duitsland sta.

De brievenbus aan de gevel is een goede hint. Het wat vertraagde “Welkom in Duitsland” van Vodafone een nog net bruikbare tweede. Verder is er geen enkele indicatie dat ik een grens ben overgegaan. Nou ja, geen formele dan. Want het wandelpad verandert in een soort vluchtstrook annex fietspad langs een drukke provinciale weg en oprit naar een snelweg en ineens is het ook gewoon erg vies en lelijk langs de weg. Beeld ik me dat nou in? Dit is toch geen België? Zo groot kan dat verschil tussen Achterhoek en het district Kleve toch niet zijn? Maar blijkbaar wel. De hele omgeving straalt armoede en verwaarlozing uit. En de plaatselijke bevolking gaat daar in mee, moet ik helaas zeggen. Nou zijn wandelaars over het algemeen ook niet heel hip en glamoureus, maar wat ik hier op straat tegenkom is bepaald triest. 

Uit eigen beweging negeer ik de route van Komoot, wijk snel af van deze strook asfalttreurnis en duik een bos in dat hieraan parallel lijkt te lopen. Even rust van het geraas van de auto’s en er blijken ook leukere mensen die gezellig “auf Deutsch” goedendag zeggen. Gelukkig, hier wel! Het hondendrollenontwijkparcours neem ik graag voor lief. 

Het blijkt uitstel van executie. Emmerich am Rhein blijkt prima in deze omgeving te passen. Er zullen weinig toeristische routes en gidsen zijn die dit stadje zullen aanbevelen. Wat een lelijkheid. Op deze doordeweekse zondag zijn alle winkels dicht, dus gezelligheid is ver te zoeken. Ik was nog steeds niet aan koffie toegekomen, dus naar een terras aan de oever van de Rijn voor wat later zo’n typisch Duitse bak koffie bleek te zijn. Die zal geen prijzen winnen. 

Om Eva niet te pesten, heb ik de best acceptabele wafel met kersen niet op de foto gezet. Ze heeft het al zo zwaar daar in Spanje! 

Het wordt tijd m’n hotel op te zoeken. Dan kan de rugzak af, kunnen de schoenen uit en, het allerbelangrijkst, de was gedaan worden.

Ik had me na mijn eerste indruk van de omgeving weinig illusies gemaakt van het hotel. Gelukkig maar, want dat bleek volkomen terecht. Echter, het moet gezegd, de ontvangst was allerhartelijkst en de kamer is klein maar functioneel. De lift is een bijzondere attractie. Normaal ga ik natuurlijk altijd met de trap, maar de manager keek meewarig naar mijn rugzak en begeleide me eigenhandig naar de lift zodat ik, och arme, niet drie trappen op hoefde te lopen.
De lift bleek een soort glazen koker langs het hotel te zijn die alleen maar wilde bewegen als je je vinger op de knop hield. Echt de hele tijd. Anders stopt ‘ie meteen, en ja, ik heb het uiteraard geprobeerd. Alsof je de dodemansknop van een locomotief vasthoudt. Dat was geen fijne associatie, dus toen de lift na zo’n tien minuten eindelijk naar de derde verdieping was gekropen, nam ik mij plechtig voor daar echt nooit meer in te stappen. 

Tijd voor de was dus. Voor de geïnteresseerden maak ik even snel de inventaris op: Ik heb, inclusief wat ik aan heb, een broek, twee shirts, drie paar sokken en drie onderbroeken bij me. En als reserve een Bermuda met polo en een zwembroek. Meer kleren pasten er gewoon niet in de rugzak. En gelukkig maar, want 10 kg is echt meer dan genoeg om de hele dag extra op je voeten te hebben drukken. Als wasmiddel heb ik van de outdoor winkel een minuscuul doosje vol met een soort zeep-stripjes die in warm en koud water oplossen en dan blijkbaar voor hygiëne zorgen. 

Het leek mij een geschikte dag om de was te doen, ik was al vroeg op de plaats van bestemming dus voldoende tijd om alles te laten drogen ondanks dat het niet warm of zonnig is. Dat hoop ik tenminste. Maar hoe pak je dat aan? De minuscule wasbak en douchebak hadden geen stop, onhandig! In de badkamer stond wel een mini prullenbak. Daar dan maar de zak uitgehaald, goed omgespoeld en vervolgens het sopje in gemaakt met twee strips. Tsja, en dan maar improviseren. Ik heb geen idee hoe je iets een beetje effectief met de hand wast. Alles hangt nu, na stevig uitwringen in de enige handdoek, dat is wel jammer, voor het raam en het lijkt een stukje frisser.

Het moet trouwens wel gezegd, de tip om ondergoed, sokken en shirts van merinoswol te kopen blijkt super te zijn. Het spul ventileert echt goed. Niets schuurt. Het houdt warm als het buiten koud is en verkoelt als de zon wel stevig schijnt. En het gaat maar niet echt stinken. Ook niet na vijf dagen lopen. Denk ik… 😬

Thuis is het (voor mij) nu even spannend want de auto laadt niet op. Het wil maar niet lukken om de stekker er zonder foutmeldingen in te krijgen. Hopelijk vindt Diana een manier om dit toch voor elkaar te krijgen. Desnoods via de pechdienst van Tesla. Ik maak er toch weer mijn probleem van, en dan helpt het niet dat ik op grote afstand ben. Frustrerend. 

Dan tenslotte de statistieken van vandaag.