Auto, Vleigtuug

Gisteravond was het pijpje even leeg. De warmte, de vermoeidheid, de slechte nacht, het werd een beetje veel. Bellen met thuis deed een hoop goed. Fijn dat iedereen weer op het nest was!

Vanochtend had het geen zin om vroeg te vertrekken, dus toen ik weer eens veel te vroeg wakker werd kon ik me ongestraft nog een keer omdraaien. Dat heeft geholpen. Vandaag voelde ik me weer een stuk frisser.

Ben ik verdorie helemaal vergeten om de dagelijkse “Ik Vertrek” foto te maken! Was ook even een ongewoon begin.

Eerst langs de bakker want deze keer mocht ik geen lunch meenemen van het buffet (hoe duurder het pension, hoe krenteriger de eigenaar) en vervolgens op zoek naar de bushalte. Dat werd een bijzonder raadsel. Er was een centrale halte in het stadje, maar daar stond mijn busnummer niet op het bord. Toch zei iedereen dat ik er moest zijn. Op de aangegeven tijd, geen bus. Ruim vijf minuten later, een andere bus. Als iedereen is ingestapt en er nog steeds geen nummer 61 te bekennen is, vragen we (er was nog iemand anders die ook die kant op moest) aan de chauffeur of hij weet waar de 61 blijft. Dat blijkt hij te worden over 5 haltes, maar dat staat nergens. We moeten dus ook instappen! Goed dat we het toch even vroegen, de bus komt maar eens per uur.

De foto hierboven is genomen bij het verlaten van strandplaatsje Titisee-Neustadt. Daar kon ik na bijna 2 uur in propvolle bus en trein uitstappen voor de tocht van vandaag.

Vandaag geen stranddag op het meer. Wel druk op de promenade. Ik liep tussen de toeristen door het bos in voor de eerste klim.

Boven liet de zon zich wat fanatieker zien. Werd het toch nog heet.

Gewoon mooi.

Lekker!

Bah!

Vandaag twee keer een heuveltje over tot boven de 1000 meter. Hier zit ik in de schaduw af te koelen en moed op te doen voor klim nummer twee.

Oh, daar mag ik dus niet langs. Normaal zou ik het wel doen, maar er bleek een alternatieve route dus ik kon me van mijn braafste kant laten zien (en het zou op z’n minst ongelukkig zijn als die boom inderdaad net op dit moment zou vallen).

Eerst nog langs de weg, dan steile paden op naar de top. De man met het rode shirt hier achter doorweekte ik (niet van de regen), liep tussen de bomen te zoeken. Onderaan stond een scooter. Op mijn vraag wat hij zoekt, reageert hij in eerste instantie heel schichtig. Uiteindelijk komt het hoge woord er uit: Pfifferlingen ofwel Cantharellen. Een flinke tas vol al. Misschien was het illegaal wat hij deed (het is toch geen herfst?), of hij wilde zijn vindplaats geheim houden. Maar ja, trek dan geen felrode polo aan.

Hebbes, 1.100 meter. Het hoogste punt van vandaag. Vanaf nu gaat het alleen maar rechtuit en omlaag. De zon verdwijnt achter de wolken en af en toe voel ik een verdwaalde druppel. Heerlijk! Op naar de tweede “See” van vandaag: Schluchsee.

Grote termietenheuvel langs de weg.

Zwitserland ligt ondertussen binnen handbereik. Na vanavond nog twee halteplaatsen in Duitsland en dan de grens over. Ook financieel overigens, want bij het plannen van mijn laatste overnachtingen voor Zug werd wel duidelijk dat Zwitserland met de door onze politici verzwakte Euro ongelofelijk duur is geworden. Of er zitten gewoon geen eenvoudige pensionnetjes.

Ik neem het er nog even van, zolang het nog kan. Vanavond weer wat woordjes pizzeria oefenen. 

P.S. Het raadsel is opgelost! Rob gebruikt een andere naam (Jeruzalem artisjok), maar het gaat inderdaad om de aardpeer. Of kabouterknol zoals wij die dingen thuis noemen als ze weer in het groentepakket zitten, als in: “getverdemme, we hebben weer kabouterknollen”. Sommige vergeten groenten hadden wat mij betreft helemaal niet teruggevonden hoeven worden (pastinaak, het was eens wat anders de eerste jaren maar inmiddels kan ik ze niet meer zien. Wortelpeterselie, brrrr). Felicitaties dus aan Rob, de handwasmachine komt zijn kant op.