Dear Mama

Je kan er op wachten natuurlijk. Want wat volgt na een steile afdaling het dorpje in? Juist een steile klim omhoog de volgende ochtend om er weer uit te komen! Ben je net wakker, sta je al weer steunend als een oude stoomloc op een uitzichtpunt boven het dorp.

Vandaag weer iets later vertrokken, want aan de ontbijttafel werd het nog gezellig met een Nederlands stel dat net twee weken met de motor door het gebied was getrokken en nu op weg naar huis was. Dat ik daardoor de buien van de middag niet meer voor kon zijn, nam Ik op de koop toe.

We kregen wel nog een standje van de Duitse Inhaberin , want vreemden mochten volgens haar ook met de nu losse Duitse Coronamaatregelen niet samen aan een tafel zitten. Aan haar stem en volume was duidelijk te horen dat ze het wel gehad had met al die irritant eigenwijze Holländer en hun interpretatie van de regels. Dat haar collega met mondkapje op door de ontbijtzaal liep, speelde hier vast een rol in. Tot overmaat van feestvreugde was de man van het stel een net gepensioneerd arts, dus we konden een goed gesprek over de pandemie voeren.

De route vandaag was niet zo lang, dus vandaar ook mijn relaxte vertrek. Ik zou grotendeels door de bossen lopen waardoor de verwachtte regenbuien minder vervelend zouden zijn. 

Vandaag was de eerste dag van de nieuwe aanpak waarbij ik de toeristische routes zonder scrupules links laat liggen en mijn eigen, minimaal net zo mooie maar vaak ook een stuk kortere routes ga volgen. De stops van de komende dagen zijn nog wel het gevolg van de planning van een week geleden, maar vanaf eind deze week ga ik mijn eigen, meer directe route volgen. De eerste stop hiervan heb ik inmiddels gepland.

Omdat toeval niet bestaat, vraagt Martijn tijdens een telefoontje gisteravond of ik gezien mijn huidige locatie soms van plan ben om met een grote omweg naar Zwitserland te lopen of toch nog door Frankrijk ga. Dat was een halfuur nadat ik net een nieuwe route aan het uitzetten was waarbij ik vanaf de Eifel de oorspronkelijk geplande (aanzienlijke) omweg verving door een meer rechte lijn die mij inderdaad ook een stukje door Frankrijk stuurt. Straatsburg ligt ook op deze nieuwe route, en dat lijkt mij een leuke stad om te bezoeken.

Grote broer Ron had het zo’n 40 jaar geleden echt goed gezien toen ik twijfelde over mijn studiekeuze en Informatica overwoog. “Kijk eens naar Technische Bedrijfskunde, dat is nieuw en past echt goed bij jou”. Die Bedrijfskundige zit diep in mij. Analyseren, doorgronden, optimaliseren, verbeteren, het zijn blijkbaar kernwaarden die sterker zijn dan de behoefte om slaafs een pelgrimsroute te volgen die ooit eens bij toeval ontstaan is. Conformisme is niet echt sterk ontwikkeld bij mij… En daarbij, ik heb besloten dat ik reiziger ben en geen toerist. En de reis mag mooi en interessant zijn, maar er is wel een bestemming die ik wil bereiken en ik hoef niet per se ieder kronkelig pad te volgen dat op mijn weg komt.

“It’s a track Jim, but not as we know it”

Zo lopend door het bos moet ik ineens aan Mama denken die mij het wandelen in Duitsland geleerd heeft. Vaste prik, met Kerst en Pasen naar Schwarzwald en later Harz om te wandelen. En bij iedere wandeling als ik weer terug wilde “nog even daar voorbij de bocht kijken hoe het verder gaat” mij, de tegenstribbelende tiener meevoerend. We zongen altijd hetzelfde lied onderweg en de woorden komen voor het eerst sinds jaren spontaan bij me op:

Kommt ein Vogel geflogen,
setzt sich nieder auf mein' Fuß,
hat ein' Zettel im Schnabel,
von der Mutti ein' Gruß.

Liebes Vögelein flieg' weiter,
bring ein' Gruß mit und ein' Kuss,
denn ich kann dich nicht begleiten,
weil ich hier bleiben muss.

Hier wil je niet uitglijden.

De route volgt grotendeels de gezellig kabbelende Rühr.

Noodstop! Al hijgend op de zoveelste klim van meer dan 20% vliegt er een insect diep mijn keel in. Snel m’n rugzak af en water pakken om deze er weer uit te spoelen, te hoesten en wat je zoal doet als er iets in je luchtpijp zit. Als ik na dit spannende avontuur 100 meter verder loop, zitten daar drie jongens uit te rusten op een stapel boomstammen. Een biedt mij een haverkoekje aan, die heeft mij vast gehoord 😀

De beloning van het klimmen. Een prachtig uitzicht over de uitgestrekte vallei.

De meeste wildobservatietorens staan ver in het veld. Deze is zomaar toegankelijk en ik ben nieuwsgierig. Als ik de deur open, zie ik een opklapbankje en een kussen. Net op het moment dat ik die even wil uitproberen, valt mijn oog op het lampionvormige voorwerp rechts boven in de foto. Een wespennest! Stilletjes sluit ik de deur en op kousenvoeten loop ik achterwaarts het bruggetje weer af richting het pad…

En dan is daar Einruhr! Aan de uitloper van een heuse binnenzee.

Einruhr blijkt minimaal net zo’n toeristisch plaatsje als Monschau, maar gisteren was het een zondag en vandaag dinsdag. Het is dan ook uitgestorven op straat en alle horeca zit dicht. De Nederlandse eigenaar van mijn hotel zit al buiten op mij te wachten. Ik ben de laatste vandaag en als ik nog wat wil eten, moet dat uiterlijk over een uurtje zo maakt hij duidelijk. Dan gaan ook zij sluiten. Het is nu drie uur en ik voel de resten van mijn lunchbroodjes nog tussen m’n tanden zitten.

Als ik iets na vieren gedoucht en fris beneden kom, heb ik nog weinig trek. Ik bedenk dat een maaltijdsalade misschien een goed idee is. Die kan ik meenemen naar de kamer en later koud opeten. Het loopt heel anders. Ik blijf tot ruim half zes in gesprek met het Amsterdamse stel dat het hotel sinds eind 2019 runt en dat genoeg te vertellen heeft over hun ervaringen en relatie met de stugge en gierige autochtone inwoners van deze bijzondere enclave in Duitsland. Al kletsend met hen eet ik een gezonde groentesoep en aardappelsalade met rosbief. Dan sluiten ze toch echt de boel af en gaan naar huis. Morgenochtend om 6 uur zijn ze er weer. Ik ga proberen morgen wat vroeger te vertrekken, want voor ‘s middags zijn er weer stevige buien voorspeld.