Take My Breath Away

Gisteren heerlijk gegeten. Italiaans, dus groente is weer ingewikkeld. Wel verse tomatensoep, tomaten zijn toch ook groenten? Daarna, het moet gezegd, heerlijke pizza. Ik heb ook alvast mijn Italiaans kunnen oefenen. Dat viel nog niet mee! Ook al was de gastvrouw van het restaurant volgens mij eigenlijk een Roemeense, mij neem je niet in de maling 😄.

Jammer dat het hotel overduidelijk vergane glorie is. Een prachtig pand, mooi statig, midden in het dorpje. Met dus die prachtige tuin en helaas wel extreem gehorige kamers. Toen de monteur in de kamer naast mij rond zessen wakker werd, kon ik precies horen hoeveel hij gisteravond gedronken had. TMI, too much information zal ik maar zeggen.

Dudeldorf zelf is trouwens ook ontzettend oud. Minimaal 1300 jaar geleden was hier al de eerste bewoning en later zelfs een burcht. In een van de oude stadspoorten zit zelfs een Michelin restaurant. Hartstikke leuk om te weten, maar je hebt er natuurlijk allemaal niets aan als alles dicht is.

Het ontbijt was prima, maar afgepaste porties dus ik mocht alleen een sinaasappel meenemen. De eigenaresse moest nog boodschappen doen.

Het goede nieuws was wel dat er een bakker was. Meteen een brood voor komende dagen gekocht, want ik ga richting appartementen en daar is nooit iets te eten bij. 

Bij de bakker werd ik aangesproken door een vrouw die vroeg waar de reis naartoe ging. Ze heeft jaren geleden ook een poging ondernomen, maar moest na zes weken opgeven met blessures. Hopelijk hou ik het langer vol! Eigenlijk wil ze me uitnodigen voor de koffie, maar de 20 broodjes die ze net gekocht heeft moeten snel gesmeerd. De koffie to go die ze als alternatief aanbiedt, sla ik vriendelijk af. Het is net wat te vroeg, daarbij wil ik straks in de onbewoonde wereld niet nodig naar de wc moeten…

Er zijn een paar dingen die ik deze reis niet wil zien: verkeer (want stank en lawaai), asfalt (want bloedheet en verkeer, zie aldaar), dichte horeca (dat ga ik niet meer uitleggen) en mijn eigen schaduw (want dan loop ik niet in de goede richting). De route van vandaag is echter een stevige afwijking van wat toeristisch gebruikelijk is en ik moet wat drukke (snel) wegen oversteken waardoor het helaas onvermijdelijk is dat ik af en toe de voor mijn gevoel verkeerde kant op loop.

Gisteren en vandaag volop Top Gun boven mijn hoofd. De ingezoomde iPhone foto’s zijn nogal onscherp, zeker als ze straks op de website nog extra gecomprimeerd worden. Maar ik vind het duidelijk F16s (in de originele Top Gun speelt de F14 Tomcat trouwens de hoofdrol. In de nieuwe film schijnt dit al lang gepensioneerde vliegtuig weer mee te doen, naast onder andere de veel moderne maar ook veel tragere Boeing F/A 18F, maar ik dwaal af).

Dit was het landschap dat ik vandaag de hele dag verwachtte. 

Maar er zat nog een verrassend en venijnig klimmetje in. En gelukkig ook wel wat bos want het werd al snel behoorlijk heet. Mijn conditie gaat duidelijk vooruit. Ik ben nog steeds kleddernat en hijg als een oude diesel als ik boven ben, maar het herstel gaat heel snel. Leuk om te merken!

In de verre achtergrond Dudeldorf waar ik vandaag vertrokken ben.

Dit is een behoorlijk religieuze omgeving. Om de haverklap kom ik kruizen, kapelletjes en andere religieuze uitingen tegen.

Het dominante beeld van vandaag. 

Over vage foto’s gesproken. Nog zo’n jager in de lucht. Maar deze is onhoorbaar.

En dan loop je ineens de bewoonde wereld in. Het is mij inmiddels opgevallen dat Duitse dorpen (en misschien de steden ook) geen bomen langs de straten hebben staan. Alles, werkelijk ieder weggetje binnen de bebouwde kom, is geasfalteerd en als er toevallig wat schaduw is, komt dat van een privéboom uit iemands tuin. Zonnepanelen zie je ook bijna nergens, laat staan elektrische auto’s. Duitsland heeft nog wel wat te doen voor de Energiewende! Maar ondertussen is het dus wel bloedheet en her en der begint mijn lichaam te protesteren. Voor het eerst haal ik de pijpen van mijn broek. Ik hoef niet meer door de brandnetels en prikkelstruiken vandaag en die extra ventilatie kan ik goed gebruiken.

Dan gaat de telefoon. Een Duits nummer. Het is mijn hotel van over een paar dagen. Er is iets misgegaan en ze zitten toch vol. Het was precies in een buurt waar ik niets anders kon vinden, dus dit is geen leuk nieuws. De lieverd aan de andere kant begrijpt mijn probleem en zegt dat ze iets anders voor me gaat zoeken. Een uurtje later belt ze me terug, gevonden! Wel een flink eind verder maar het was de laatste kamer die er was. Die dag mag ik proberen om een goede 28 kilometer uit mijn lichaam te persen. Gelukkig heb ik nog even om aan het idee te wennen.

Huis van een kunstenaarscollectief. Auto is handig ingeparkeerd 😉

Ik loop langs een grote supermarkt, op z’n Amerikaans midden in het landschap op een asfaltvlakte geplaatst. Fijn plekje om even wat verkoeling te zoeken, ontbijt en fruit voor morgen in te slaan en een wc op te zoeken. De boodschappen hangen later in het linnentastje aan mijn rugzak te bungelen die van het extra gewicht nu toch wel vervelend begint te drukken. Gelukkig nog maar drie kilometer.

Een Teuge! Ik bedoel klein vliegveld. Behoorlijk actief ook. Het is het General Aviation vliegveld van Trier. Wel opletten hier, want 20 kilometer noordelijk schieten de militaire kisten je dus om de oren.

Het laatste stuk is afzien. Ik voel inmiddels wel zo’n beetje al m’n pezen en gewrichten en ik loop op het fietspad langs een drukke autoweg en later snelweg. Ik moet een enorme omweg maken om onder die snelweg door te kunnen en de geplande route daarna blijkt niet meer te bestaan. Nog even volhouden dus!

Bekond is volgens het entreebord een 800 jaar oud wijn- en toeristendorp. Mijn gasthuis staat helemaal aan de rand, ver buiten de dorpskern waar geen enkel restaurant open blijkt. Zal wel weer maandag of dinsdag zijn. De vaste Ruhetag. Maar gelukkig ben ik nu vlak bij Trier en is de wereld hier al een beetje met de 21e eeuw begonnen. Via de Thuisbezorgd app bestel ik pasta en salade met een fles cola om aan het minimale bestelbedrag te komen. De rest van die cola giet ik straks weg, mooi een extra waterbeker. Geen luxe met deze temperaturen!

Morgen pak ik waarschijnlijk de bus naar Trier voor een ontspannen sightseeing dag om dan vandaar naar mijn volgende halte te gaan. Een pelgrimpauze. Het voelt alsof het nodig is.