Time to Say Goodbye

Vandaag afscheid van een heel leuk plekje waar ik graag langer was gebleven. Maar misschien kom ik nog eens terug!

De dag begon lekker koel. Dat loopt meteen een stuk prettiger. Voor mijn gevoel wel de verkeerde kant op want de ochtendzon stond schuin achter me. Maar het klopte, want bestemming Dudeldorf ligt ten zuidwesten van Deudesfeld. Weer zo’n halte uit nood geboren omdat er op de meer directe route naar het zuidoosten binnen loopafstand geen overnachtingen te vinden waren.

Een stuk was ondanks de droogte van de laatste dagen bijzonder zompig. Gelukkig zijn mijn schoenen waterdicht. 

Een lekker kabbelend stroompje houdt de sfeer er goed in.

Duitse Gründlichkeit is ook niet meer wat het geweest was. Dit halve hek zal niet veel mensen afschrikken.

Nee hè, niet weer! Ik kom al bijna nooit een leuk pauzeplekje tegen. Het is ook nog eens maandag, de dag dat bijna alle horeca dicht is, maar deze zou open zijn. Niet dus…

Er zat niets anders op. Ik was inmiddels uit de bossen en op de open vlaktes terechtgekomen. Mijn heup begon vervelend op te spelen en de zon was al weer lekker aan het branden. Dit bushokje had betere dagen gekend, maar het voldeed.

Je komt grappige stukjes huisvlijt tegen.

Overduidelijk jonge koeien. Keken me met grote ogen aan om daarna in hoog tempo weg te galopperen. En ik had me nog wel geschoren! Hopelijk is de boer niet boos op me dat de kudde in de stress schoot.

Het is duidelijk dat ik de Eifel langzaam maar zeker verlaat. Het terrein wordt glooiender en in de verte af en toe moderne gebouwen. Hier in de verte de USAF Airbase Spangdahlem die zo te zien en te horen zeer actief is. De dog fighting F16’s of F35’s (ze zijn net te weg om te kunnen onderscheiden welk type het is) maakten een hels kabaal.

Dudeldorf! Het lopen ging niet de hele tijd even makkelijk met her en der wat pijntjes. Zo’n stijl stuk afdalen op asfalt in de middagwarmte is dan niet ideaal.

Mijn hotel van vandaag heeft betere tijden gekend. Ondanks het menu en de wervende teksten aan de gevel, is het restaurant inmiddels gesloten. De Nederlandse eigenaars (ook hier weer!) zijn al wat ouder, de man is te krakkemikkig om nog te koken (haar woorden), een ingehuurde kok is niet betrouwbaar genoeg en personeel is sowieso niet te krijgen. De tuin is gelukkig nog open en de gastvrouw wil ook nog wel iets te drinken brengen. Ondertussen gaan de dog fights van de Amerikaanse piloten op volle kracht door. De vliegtuigen zelf zie je niet of nauwelijks. Het geluid is oorverdovend. Hopelijk zijn het geen F35’s, want dan vrees ik het ergste voor de omwonenden van vliegbasis Leeuwarden.

Ik eet vanavond bij de Italiaanse bistro. Het enige restaurant in de wijde omtrek dat op maandagavond open is.

Morgen weer bijna 25 kilometer naar Bekond. Dichter bij Trier ga ik niet komen, na morgen ga ik naar het Oosten.